जीवनको खतरायात्रा : सिजङ्गा देखि ईलामसम्मको पैदल संघर्ष

अनन्त नेपाल

साँघुरो पगडण्डी, झ्याम्म झ्याम्म पानी, र पहाडको छाती चिरेर झर्ने बगनका पहिरो। यस्तो परिवेशमा यात्रा गर्नु भनेको केवल यात्रा होइन – त्यो जीवनसँगको प्रत्यक्ष जुझारु सम्बन्ध हो।
२०७८ सालको वर्षायाम सुरु भइसकेको थियो। ताप्लेजुङको सिजङ्गा गाउँपालिका — जहाँ बाँच्नका लागि पहाड चिर्नुपर्छ, खोला तर्नुपर्छ, अनि प्रकृति सँधै एक तटस्थ दर्शक जस्तै हो। त्यो दिन हामी दुई जना थियौँ — म र मेरा साथमा ६८ वर्षीय गुरुङ बाजे। उहाँको शरीरले बुढ्यौलीका छायाहरू बोकिरहेको थियो, तर आँखामा उस्तै तेज, उस्तै हिम्मत।
🌧️ अविरल वर्षा र सुरु भएको संघर्ष
हाम्रो यात्रा कुनै रमाइलो ट्रेकिङ्ग थिएन, यो बाध्यता थियो। निरन्तर वर्षाले बाटो बगाइसकेको थियो। जहाँ जहाँ पुग्थ्यौँ, माटो चिप्लो, जंगल बाक्लो, अनि सडकमै पहिरो। बगिरहेको निवु खोला पार गर्दा, हामीले बाँस र टायरको सहाराले बनाइएको अस्थायी संरचना टेकेका थियौँ — एक पाइला चुक्दा त पक्कै अन्तिम हुने थियो।
📸 (तस्विर १: गुरुङ बाजे बाख्रासँग विश्राम गरिरहनुभएको)
बर्षाको चिसोले थकित शरीरलाई छोप्दा गुरुङ बाजे थोरै थकाइ मेट्दै पाखामा बस्नुभयो। उहाँको बुढ्यौली र प्रकृतिको संवाद हेर्नु आफैमा कविता थियो।
🌊 बगाएका पुल, बगाएका सपना
हाम्रो गन्तव्य ईलाम थियो। तर त्यसका लागि पञ्चमी खोला, काबेली, हेवा खोला — जस्ता बाढीग्रस्त खोलाहरू पार गर्नु थियो। काबेलीको पुल बगिसकेको थियो। हेवा खोलामा त कुनै संरचना नै थिएन, केवल बल, भरोसा र सामूहिक साहस थियो।
📸 (तस्विर २–५: बगाएका पुल, खोलाको उग्र रूप, पहिरोले घर पुरिएको)
यी दृश्यहरू केवल फोटो होइनन्, जीवनको चीत्कार हुन्। पहिरोले माटोमात्र होइन, सपना बगाएको देख्दा हाम्रो यात्रा भित्र कतिञ्जेलको मौनता थियो।
⛰️ पहिरोमाथि पहिरो – बाटो कि मृत्यु?
बिहान हिँडेको थियो, दिउँसो भइसकेको थियो। थकाइ, भोक र डरले शरीर काम्दै थियो। बाटोको बायाँ बग्दै थियो खोला, दायाँबाट झर्दै थियो पहिरो। हामी बीचमा – दुई जना मान्छे, जीवन खोज्दै।
📸 (तस्विर ६: उकालो पहिरो, ढलेका रूख र चिरिएका चट्टानहरू)
आकाश र जमिनको बिचमा हामी केवल बाँच्न खोज्दै थियौँ।
🌄 २ दिनपछिको विजय — ईलामको सास
२ दिनको पैदल यात्रा, दर्जनौँ खोलापार, दर्जनौँ जोखिम पार गरेपछि, अन्ततः हामी ईलाम पुग्यौँ। त्यो क्षण केवल भौगोलिक गन्तव्य थिएन, त्यो जीवनको अर्को अध्यायको थालनी थियो।
ईलाम पुगेपछि बुढो बाजे मुस्कुराउनुभयो — त्यो मुस्कानमा थकान थिएन, त्यहाँ जीवन जितिएको अनुभव थियो।